ตอนที่ 3 คุโระ

「นี่ ยูโตะ」

「อ้อ ว่าไงฮายาคาว่า」

ช่วงพักเที่ยง พอผมกินข้าวเที่ยงเสร็จ ฮายาคาว่าก็เข้ามาพูดกับผม เนื่องจากเกิร์ลกรุปที่เธอมักจะไปจับกลุ่มคุยกันขณะนี้ไม่อยู่ที่ห้องเรียน นับว่าหายากเหมือนกันนะเนี่ย

「เป็นไงบ้าง นายได้ลองหรือยัง」

「อื้อ ก็นิดหน่อยน่ะ」

「โห ก็ดีเลยนี่ แล้วได้อัปวิดีโอไปหรือยัง?!」

「ยังเลยๆ ฉันถ่ายไปได้นิดหน่อยเอง ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่ฉันถ่ายก็เป็นแค่ฉากที่ไล่ฟาดแมลงในครัวด้วย เห้อ พอนึกๆ ดูชักลังเลแล้วสิว่าจะเอามันลงเน็ตดีไหม」

「อย่าบอกนะว่าบ้านของยูโตะมีแต่พวกแมลงน่ะ──ชีวิตบนเขานี่น่ากลัวจริงๆ ....」

ดูเหมือนฮายาคาว่าจะไม่ถูกกับเรื่องพวกนี้ ดูจากท่าทางของเธอแล้วก็คงไม่แปลกใจเท่าไหร่ ยังไงเธอก็เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง จะไม่ชอบแมลงก็คงปกติ

「บอกไว้ก่อนเลย...ว่าจำนวนที่ผุดมาขนาดนั้นยังไงมันก็ไม่ใช่ชีวิตบนเขาแบบปกติแน่」

ผมพูดย้ำเพื่อจะบอกว่าบนเขาปกติ มันไม่หนักขนาดนี้หรอกเชื่อเถอะ

「จ้าๆ 」

「จริงสิ โดรนที่เธอเอามาให้ฉันนี่ดูน่ารักดีเหมือนกันนะ」

「น่ารักเหรอ? อื้ม...ก็น่ารักอยู่หรอกมั้ง? 」

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ดูเหมือนคำพูดของฮายาคาว่าจะแปลกๆ ไป

「ดูรูปร่างที่บอบบางนุ่มฟูของมันนั่นสิ ช่วยฮิลใจฉันได้เยอะเลย ขอบคุณจริงๆ ฮายาคาว่าที่เธอเอามันมาให้ฉัน」

พอผมพูดออกไปแบบนั้น ใบหน้าของฮายาคาว่าก็ดูแปลกๆ ไปยิ่งกว่าเดิม

นี่ผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่านะ

「เอาเป็นว่าถ้ามีอะไรที่นายไม่เข้าใจ ก็มาถามฉันได้เลยหรือถ้ากังวลว่ากลัวจะไม่มีคนดูวิดีโอของนายเดี๋ยวฉันจะช่วยดูให้เอง」

「เอ๋ จะดีเหรอ ยังไงก็ขอบคุณมากนะ แต่ตอนนี้ฉันขอใช้เวลาลองถ่ายนั่นนี่เพลินๆ กับคุโระก่อนละกัน」

「คุโระเหรอ? ใครกันล่ะนั่นน่ะ? 」

ฮายาคาว่าเอียงหัวสงสัยก่อนจะแสดงรอยยิ้มออกมา

ชิบละ ผมรีบหันหน้าหนีโดยทันที

ทางฮายาคาว่าที่สบโอกาสก็พุ่งเข้ามาโจมตีผมทันที

「ยูโตะ คุโระนี่ใครเน้ออออ? 」

สุดท้ายฮายาคาว่าก็แกล้งผมเรื่องชื่อที่ผมตั้งให้กับโดรนจนหมดช่วงพักกลางวัน

◇◆

「เฮ้อ ช่วยชะมัดวันนี้」

พอโรงเรียนเลิกแล้ว ผมก็มุ่งหน้ากลับบ้าน

ตอนที่ผมกำลังจะไปเอาจักรยานที่จุดจอดรถ ผมก็ดันเกือบสะดุดเถาวัลย์จนล้ม

「อันตรายจริงๆ เกือบพลาดไปแล้วสิ หรือเป็นเพราะช่วงนี้เรานอนน้อยกันนะ……」

พอผมปั่นจักรยานมาถึงบ้านผมก็เอามันเข้าไปเก็บ แล้วมองดูสภาพรอบๆ บ้าน

「เห็นทีคงได้เวลาตัดหญ้าแล้วสิ」

ตามปกติ มันก็มีการแบ่งเขตระหว่างส่วนที่อยู่อาศัยกับภูเขาอยู่หรอก ดังนั้นจุดที่ผมจำเป็นต้องดูแลก็ถูกกำหนดเอาไว้หมดแล้ว แต่จะให้ทำ

ทั้งหมดจนได้ภาพที่สวยงามก็เกินจำเป็นแถมสร้างภาระให้ผมอีก

เพราะขนาดว่าผมขยันตัดเท่าที่ทำได้แล้วนะ มันก็ดันงอกมาไม่หยุดหย่อนเสียที

──จะเรียกว่าเป็นหนึ่งในข้อเสียของบ้านหลังนี้เลยก็ได้

ก่อนที่จะออกไปทำงานที่ว่า ผมก็เอากระเป๋านักเรียนเข้าไปเก็บภายในบ้าน แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกมาตัดหญ้า จังหวะนั้นเองทางคุโระก็บิน

ออกมาหาผม

「โอ้ กลับมาแล้ว」

คุโระตอบรับเสียงทักทายของผมด้วยการลอยขึ้นลง