16 ข้อเสนอของชิซุโกะ
“เฮ้ เซเรสคุง เธอชอบฮารุกะไหมจ๊ะ?”
จู่ๆชิสุโกะซังก็ถามมาฉันเลยยังไม่ทันตั้งตัว
“แน่นอนครับ ผมชอบเธอเธอเหมือนกับพี่สาวของผมนะครับ”
"ไม่ใช่แบบนั้นสิ ที่ฉันหมายถึงไม่ใช่ "แบบพี่น้อง" แต่เป็น "ผู้ชายกับผู้หญิง" น่ะเข้าใจไหมจ๊ะ ขอโทษทีฉันผิดเอง อุฟุฟุฟุ"
"ก็นะครับ ตอนที่ผมยังเด็กถ้าชิซุโกะซังเป็นรักแรกของผมคุณพี่สาวก็คงเป็นคนที่สองที่ผมหลงรักครับ"
“จริงๆแล้วถ้าดูจากหน้าตาแล้วแล้วฮารุกะน่ะก็ดูดีพอที่จะอยู่กับเซเรสคุงเลยนะ”
ฮารุกะดูเด็กมากจริงๆ
เธอเป็นแม่ของลิด้าดังนั้นเธอต้องอายุยี่สิบหรือสามสิบปลายๆ แต่หน้าตาของเธอเหมือนกับว่าเธออายุยี่สิบต้นๆเอง
นอกจากนี้เธอมักจะสวมเสื้อยืด กางเกงรัดรูป และผ้ากันเปื้อนในสมัยก่อน ทำให้เธอดูเด็กกว่าเดิมอีก
"ใช่ครับพี่สาวยังดูเด็กอยู่เลย..."
“อุฟุฟุฟุ จริงจ๊ะเธอดูเด็กมากเลยละ”
ผ่านไปแปปหนึ่งรอยยิ้มของชิซุโกะดูมืดมนกว่าเดิมหรือเป็นฉันคิดไปเองกันนะ?
“แต่ผมคิดว่าชิสุโกะซังเองก็ดูเด็กมากเหมือนกันนะครับ”
ฉันไม่ควรพูดอย่างนั้นเลยแม้อต่กับผู้หญิงที่ทำตัวแย่ๆกับฉันก็ไม่ควร
สุดท้ายฉันรู้สึกว่ามันมีช่องว่างเกี่ยวกับวิธีคิดระหว่างฉันกับแซ็คอยู่
มีหลายครั้งที่ฉันรู้สึกว่าพวกเขารบกวนฉันในตอนที่พวกเราคุยกัน
“อุฟุฟุฟุ ฉันดีใจจัง แต่ถ้าเธอชอบฮารุกะทำไมไม่ลองรุกดูละ? มันให้ความรู้สึกที่แตกต่างจากเมื่อก่อนมากนะ”
ยังไงก็ตาม ฉันมีความรู้สึกนี้อยู่ในใจเสมอว่าฉันจะทำให้ชิซุโกะซังมีความสุขมากขึ้นได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
แต่ฮารุกะนั้นแตกต่างออกไป
เธอเป็นภรรยาของคาซุมะซึ่งเป็นคนที่ฉันนับถือในฐานะพี่ชายของฉัน
คาซุมะเป็นคนดีจนฉันไม่รู้สึกอยากทำอะไรกับความรู้สึกนั้นอีกต่อไป
ตอนนั้นเขากอดฉันตอนที่ฉันร้องไห้เพราะฉันสูญเสียพ่อแม่ของฉะนไปและรู้สึกเหงา
นอกจากนี้คาซุมะหลานชายของผู้อพยพก็ฟังเรื่องราวของฉันและเล่นกับฉันบ่อยมาก เช่น ไปจับปลากับฉันในตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก
ฮารุกะก็อยู่กับฉันตลอดและให้กำลังใจฉันพร้อมกับคาซุมะ
จากนั้น มีครั้งหนึ่งที่ฉันบอกพวกเขาว่าฉันอยากทำอาหารและพวกเขาก็ยินดีที่จะให้ฉันใช้ห้องครัวของพวกเขาและสอนหลายสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ
ส่วนผสมในโลกนี้นั้นแตกต่างจากโลกก่อนหน้านี้มาก
และก็เป็นคาซุมะที่คิดส่วนผสมทางเลือกขึ้นมา
เพราะเขาใจดีขนาดนั้นฉันก็จีบฮารุกะไม่ลงและเหนือสิ่งอื่นใด ฮารุกะจะคอยยิ้มตอนที่อยู่ข้างเขาเสมอ
ฉันเลยตัดสินใจเป็นน้องชายคนเล็กของพวกเขา
ที่จริง ฉันอยากเป็นลูกชายของพวกเขามากกว่าอะนะ...แต่พอฉันพูดไปอย่างนั้นฮารุกะก็ตบหน้าฉันและบอกให้ฉันเรียกเธอว่า 'พี่สาว'
พูดง่ายๆ ก็คือ สองคนนี้เป็นมิตรและหัวเราะเสมอและพวกเขาก็ชวนฉันเข้าไปในกลุ่มของพวกเขาด้วย เพราะงั้นฉันเลยจะไม่เข้าไปยุ่งกับพวกเขา... แม้ว่าฉันจะต้องการก็ตาม
ท้ายที่สุด คาซุมะกับฮารุกะก็สำคัญกับฉันมาก และพวกเขาก็เปรียบสเหมือนครอบครัวของฉัน...
“พี่ฮารุกะน่ะเป็นพี่สาวที่ดีและผมก็เลิกชอบเธอเพราะเธออยู่กับพี่คาซุมะครับ”
"เซเรสคุง... นั่นเป็นความจริงในตอนนั้นแต่ตอนนี้สิ่งต่างๆมันเปลี่ยนไปแล้ว เพราะงั้นถ้าเธอยังรักฮารุกะอยู่เธอก็ไม่จำเป็นต้องยอมแพ้เรื่องฮารุกะหรอกนะจ๊ะ"
“แต่ถึงอย่างนั้น แฟนของพี่สาวก็คือคาซึมะน่ะไม่มีโอกาสหรือช่องว่างให้รุกจีบได้เลยครับ”
“งั้นเหรอ? ฉันคิดว่าตอนนี้เซเรสคุงจะมีโอกาสอยู่นะ และฉันแน่ใจว่าการคุยกันจะราบรื่นแน่นอนจ๊ะ”
"ชิซุโกะซัง คุณล้อเล่นอีกแล้วนะครับ..."
"อุฟุฟุฟุ ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะจ๊ะคืนนี้เซเรสคุงเธอจะต้องคลานไปหาฮารุกะถึงฉันอาจจะคิดถึงเธอหน่อยแต่คืนนี้ฉันจะทนไว้ให้จ๊ะ"
"คลานตอนกลางคืน? ผมทำไม่..."
"อุฟุฟุฟุ รู้ไหมจ๊ะ? การคลานไปหาตอนกลางคืนเป็นประเพณีดั้งเดิมของหมู่บ้านนี้ใช่ไหมละจ๊ะ มันไม่ใช่อย่างที่เซเรสคุงคิดนะ"
"แต่คลานตอนกลางคืนก็คือการคลานตอนกลางคืนนะครับ"
"ใช่... แต่ถ้ามีกฎและเราทำตามก็ไม่มีปัญหาหรอกนะจ๊ะ! และฉันแน่ใจว่าคุณคาซุมะจะไม่โกรธด้วยหรอกนะ"
"เอ๊ะ..."
"โอเค โอเค... ตอนนี้ตัดสินใจละ เธอจะต้องฝึกการคลานตอนกลางคืนแล้วละจ๊ะ"
“แต่ผมต้องไปทักทายคนอื่นๆนะครับ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกจ๊ะ ตอนที่เซเรสคุงไม่อยู่ที่นี่ ฉันจะชวนมิซากิ (แม่ของมาเรีย) และซาโยะ (แม่ของเมล) ไปดื่มด้วยกันจะได้บอกพวกเขาด้วยว่าเราจะแต่งงานกันแล้วนะจ๊ะ”
“ใช่...แต่จะคลานไปหาพี่ฮารุโกะตอนกลางคืนมันจะดีจริงๆเหรอครับ?”
"มันไม่ผิดกฎตราบใดที่เธอทำตามกฎ... ใช่ไหมละ? แค่ทำตามกฎก็พอแล้วจ๊ะ"
เพราะงั้นฉันเลยทำตามที่ชิซุโกะบอกและคลานไปหาฮารุกะในตอนกลางคืน
