หน้าหลัก > เพื่อนสนิทผมคิดไม่ซื่อผมเลย ยม. มัน! (นิยาย) > ตอนที่ 1

ตอนที่ 1 - ไล่ออก

เพื่อนสนิทผมคิดไม่ซื่อผมเลย ยม. มัน! (นิยาย)

1 ไล่ออก


หัวหน้าปาร์ตี้แซ็ค(ゼクト) ผู้ที่มีอาชีพเป็นผู้กล้า(ยูชะ) ได้บอกกับผมว่า


“ฉันขอโทษนะแต่นายถูกไล่ออกแล้วละ”


“โอ้ งั้นหรออะเค”


แซ็คและผมรู้จักกันตั้งแต่สมัยเด็ก แต่ผมก็คิดไว้อยู่แล้วละว่าอาจจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นในซักวัน


“เพื่อนสนิท”ผมคิดว่างั้นนะ แต่ว่าแซ็คนะมีนิสัยเสียหนึ่งอย่างที่ควบคุมไม่ได้เลย


ลิด่า พาราดิน

(คนแปล:sword saintถ้าจำไม่ผิดน่าจะความหมายเดียวกันกับพาราดินนะคือนักดาญบวช…ประมาณนั้นแหละลองเสิชดู)


มาเรีย นักบุญ


เมล นักปราชญ์


พวกเราห้าคน รวมข้าด้วย ทุกคนรู้จักพวกเราในนามของปาร์ตี้แรงค์S ‘แส่งแห่งความหวัง’ (the light of hope,希望の送)


ถึงชื่อปาร์ตี้จะเบียวไปนิด แต่มันก็ไม่ได้เกินจริงไปมากหรอกนะเพราะว่า แซ็คคือผู้กล้า และพวกเรามีพาราดิน นักบุญ และนักปราชญ์อีกด้วย


แต่ยังไงก็ตามพวกเขาคือปัญหากับปาร์ตี้(ทีม)นี้


นั้นเพราะสมาชิคสามคนคือผู้หญิง


แซ็คก็ไม่ใช่คนชั่วอะไรมากหรอกนะ


แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมมองว่าเขามันน่าขยะแขยง


 เขาจะโคตรนิสัยเสียเวลาที่มีเรื่องที่ข้องเกี่ยวกับผู้หญิง เขาแค่ไม่อาจต้านทานพวกเธอได้


ตอนที่ผมเป็นผู้ใหญ่ ผมไม่เห็นด้วยกับเจ้าแซ็คซักอย่าง


แน่นอนว่ามันคือ’มิตรภาพของพองเพื่อน’… แต่ว่าแซคนั้นเลือกเอาห… ‘ความรัก’มาก่อน’มิตรภาพของพองเพื่อน’


นั่นแหละคือเขา(แซ็ค)


และเมื่อไม่นานมานี้ผมได้ถูกทิ้งไว้ข้างหลัง


มันคือความจริงที่ผมไม่สามารถติดตาม

พวกเธอทั้งสามคนได้อีกแล้ว พวกเธอที่โตมากับอาชีพต่างๆ และผมไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย


ซึ่งเพราะงั้นผมเลยคิดว่ามันถูกแล้วที่ผมจะถูกไล่ออกมา


แต่ว่านั้นมันไม่แย่ไปหน่อยหรอ? ยังไงก็ตาม มันไม่มีประโยชน์กับพวกเขาถ้าผมคือตัวถ่วงของพวกเขา และถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้อยู่ในปาร์ตี้ผู้กล้ากับพวกเขาอีกแล้ว แต่ยังไงผมก็ยังคือSคลาสอยู่ดี


มันยังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างให้ผมทำในภายภาคหน้าอยู่อีก


ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้อยู่ในปาร์ตี้ผู้กล้าแล้วก็ตาม แต่ว่ามันก็ยังมีปาร์ตี้แรงค์S อีกมากมายที่ผมจะไปอยู่ด้วยได้ และถึงผมจะลดไปอยู่แรงค์A ผมก็คงจะยังอยู่ในจุดที่ดีอยู่ดี


ผมไม่ได้มีปัญหาอะไรกับเรื่องนั่นเลยซักนิด(คนแปล:ที่ถูกแตะออกจากปาร์ตี้)


“เซเรส นายรู้ใช่ไหมว่านายไม่สามารถอยู่กับพวกเราได้แล้วใช่ไหม?”


“ใช่มันคือเรื่องจริงที่ผมไม่สามารถอยู่กับทุกคนได้ทั้งๆที่เป็นนักดาบเวทอยู่… มันยากเกินไป”


นี้คือความจริงทั้หมด


ผมรู้ว่าไอ่แซ็คอยากได้อะไร มันอยากได้ฮาเร็มยังไงละ


“เพื่อที่จะก้าวกระโดดอย่างยิ่งใหญ่ในฐานะของผู้กล้าแล้วละก็ ฉันต้องการภารกิจที่ยอดเยี่ยม ฉันเกรงว่าฉันจะทำแบบนั่นไม่ได้ถ้ามีนายอยู่ ดังนั้นโปรดเข้าใจด้วย ว่าถึงแม้นายจะโดนไล่ออกจากปาร์ตี้ไปแต่ก็ยังคงเป็นเพื่อนสนิทของฉันเสมอนะ”


ผมว่าถ้าหัวหน้าพูดอย่างนั่นแล้วละก็…


คงช่วยอะไรไม่ได้แล้ว


ผมว่าคนอื่นๆก็คงคิดไม่ต่างกับเขาหรอก


ผมมองเข้าไปในตาของเมล ผู้หญิงที่ผมเคยรักมาก ผมรู้ว่าเธอไม่มีสายตาที่ใจดีคู่นั้นจับจ้องมาที่ผมอีกแล้ว นั่นแสดงให้เห็นว่าเธอคือผู้หญิงของแซ็คอย่างสมบูรณ์แล้ว


“ฉันเห็นด้วยกับแซ็ค! นายไม่สามารถอยู่กับปาร์ตี้นี้ได้อีกแล้ว นายจะตายหรือไม่ก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสในอนาคตอันใกล้นี้แน่ นายออกไปน่าจะดีกว่า… นี้ก็เพื่อตัวของนายเองนะ”


“เมล… ฉันรู้แล้วละ… ขอบคุณนะ!”


อืม เธอพูดอย่างนั้นโดยที่ไม่แม้แต่จะสบตากับผมซักนิดเลย


ยังไงก็ตาม ผมไม่สนหรอกนะถ้าเ๔อจะไปนอนกับแซ็ค(คนแปล:seggs) เพราะถึงยังไงผมก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี


แต่แล้วสายตาของผมก็จับจ้องไปที่คอของเมล


มันมีสร้อยขอปริศนาสวมอยู่ที่คอของเธอ ซึ่งน่าจะเป็นแซ็คนั้นแหละที่ซื้อมาให้เธอเธอไม่ได้ใส่สร้อยคอที่ผมให้ไปอีกแล้ว… นั้นมันทำให้ผมเศร้านิดหน่อยแหะ


เอาละ ผมคือนักดาบเวท ผมว่ามันถึงเวลาที่ผมควรจะวางมือได้แล้วละ


พวกเธออีกสองคน(พาราดิน,นักบุญ) ก็ใส่สร้อยคอแบบเดียวกันกับเมลอยู่


ซึ่งพวกเขาไม่ต้องการผมในฮาเร็ม


ยังไงก็ตามผมควรลองดูก่อนดีไหมนะ?


“เมล… เธอไม่ต้องการผมแล้วใช่ไหม?”


“…”


“ฉันอยากได้ยินจากปากของเธอเองนะ”


“ใช่ฉันไม่ต้องการนายอีกแล้ว”


นั้นแหละ… อย่างที่ผมคิดเอาไว้เลย


“เอาละงั้นแซคขอให้มีความสุขนะ!”


“เฮ้.. นายก็รู้อยู่แล้วนิ ใช่ไหมล่า?”


“ใช่ แต่ว่าแซ็คนะเป็นคนดี… ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นผมอาจจะยังพอสู้กลับบ้าง แต่ว่ากับแซ็คแล้วผมขอยอมแพ้ดีกว่า”


“ฉันขอโทษด้วยจริงๆ”


“ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า”


เขาดูเสียใจนะ ถึงเขาจะไม่ก็เถอะ


คิดงั้นแล้วทำให้ผมเศร้านิดหน่อยแหะ


“นายควรจะกลับไปที่หมู่บ้านนะแล้วก็ไปเป็นนักผจญภัยท้องถิ่น(คนแปล:local adventurer ไม่รู้เรียกไงแบบพวกนักผจญภัยที่ลงหลักปักฐานทำเควสเฉพาะที่มั้ง)… หรือไม่ก็ไปหาปาร์ตี้ที่อ่อนแอกว่านี้ดู…”


“โอ้วแน่นอน ฉันจะได้อยู่อย่างสบายๆซักทีไว้ฉันจะเก็บไปคิดดูละกัน…”


 * * *


ผู้ชายคนนี้ แซ็คคิดว่าเมลและผมกำลังเดทกันอยู่และเขาก็สวมเขาให้ผม (เมียมีชู้)


ยังไงก็ตามความจริงแล้ว ผมไม่ได้มีความรู้สึกที่พิเศษอะไรให้เมลเลย นั่นค่อนข้างจะเป็นปัญหาเลยแหบะ…


ยังไงเขาก็คือเพื่อนสนิทของผม แต่ว่าเขามีนิสัยเจ้าชู้… เขาไม่สามารถระงับมันได้ซักนิดเลยงั้นหรอ?


แซ็คมองมาที่ผมด้วยใบหน้าที่ดูราวกับว่ากำลังได้รับชัยชนะอยู่


เขากำลังมองลงมาที่ผม


เอาตรงๆ… เขาก็ดีทุกอย่างเลยนะ เขาทั้งหน้าตาดี แข็งแรง ปละเขาได้ถูกนับเลือกให้ไปเป็นผู้กล้าด้วย


พวกเขาไม่จำเป็นที่จะต้องมองลงมาที่ผมขนาดนั้นเลย


ถ้าเขาแค่เพียงหุปปากซักนิด ทุกๆคนก็จะพูดว่า’นายสุดยอดไปเลยผ’


แต่ว่ามีอยู่สองสิ่งเกี่ยวกับเขาที่ทำให้ผมเป็นห่วงนิดหน่อย


เท่าที่จำได้ เมลนั่นไม่ใช่แฟนสาวของผม ผมแค่ดูแลเธออย่างเป็นธรรมชาติเพราะว่าแซ็คมักจะออกไปเที่ยวกับลิด่าและมาเรียเสมอ


ยังไงก็ตาม เขารู้สึกผิดกับพวกเธอบ้างไหมนะ?


ถ้าเขาอยากจะสร้างฮาเร็ม เขาควรจะรักทุกคนในฮาเร็มอย่างเท่าเทียมสิ


และส่วนของ’เพื่อนสนิท’ด้วย


เขาควรจะมาคุยกับผมตอนกลางคืนเช่น ‘พวกฉันอยากจะมีฮาเร็มว่ะ’นะ


มันจะได้ชัดเจนขึ้นซักนิด


“ลาก่อนเซเลส”


“ลาก่อน”


“ที่สำคัญกว่านั่น! ฉันขอโทษเกี่ยวกับแซ็คด้วย…”


เพื่อสมัยเด็กทั้งสี่คนได้กล่าวลาอีกคนหนึ่ง… นี้มันเจ็บปวดกว่าที่ผมคิดเอาไว้ซะอีก


ผมก็ไม่อยากจะพูดงี้หรอกนะ แต่ว่าผมก็ใช้เวลาในชีวิตไปกับพวกเขาเยอะพอสมควรดังนั้นผมจะต้องคิดถึงพวกเขามากแน่


“บาย!”


“อย่าใจร้ายนักเลยน่าเมล! เซเรสเองก็เป็นเพื่อนสนิทของฉันเหมือนกันนะ”


“ไม่ต้องกังวลไปหรอกแซ็ค! ครั้งหน้าที่พวกเราเจอกันอีก พวกเราจะยิ้มและคุย…ด้วยกันอีก ขอบคุณที่ช่วยดูแลจนถึงตอนนี้นะ ฉันหวังว่าชีวิตของพวกนายจะมีความสุขคงอยู่ตลอดไปนะ”


“งั้นนายกำลังจะออกจากปาร์ตี้แล้วสินะ”


“ใช่แล้วพวกนายสามารถไปช่วยโลกได้ ส่วนฉันก็จะใช้ชีวิตต่อไป”


ลาก่อน…


 ######


ผู้แปล:นี้คือการแปลนิยายครั้งแรกของผมถูดผิดยังไงชี้แนะ(แนวทางวิธีแปลนิยาย)ได้นะครับ บางประโยคผมจะปรับคำเพื่อที่จะได้เลือกใช้คำได้ง่ายขึ้นแต่ความหมายไม่หลุดนะและคำผิดนิดผิดหน่อยก็ปล่อยผมไปเถอะะะ